قهوه عربی تاریخچه‌ای بلندبالا و غنی دارد که به قرن‌ها قبل بازمی‌گردد. منشا این نوشیدنی شبه جزیره عربستان، به ویژه یمن است، جایی که برای اولین بار کشت قهوه آغاز شد. به طور کلی، کشف قهوه به قرن نهم در اتیوپی برمی گردد و از اتیوپی، کشت و مصرف قهوه به جهان عرب، به ویژه یمن، (در طول قرن 15) گسترش یافت. یمن به سرعت به عنوان مرکز تولید و تجارت قهوه شناخته شد و شهر بندری موکا (که اکنون المخا نامیده می‌شود.) به قطب اصلی صادرات دانه‌های قهوه به سایر نقاط جهان تبدیل شد.

در این زمان تکنیک‌های طرز تهیه قهوه عربی نیز توسعه یافت. دانه‌های قهوه را روی آتش باز برشته می‌کردند و به پودری ریز تبدیل می‌کردند. سپس آن را در در ظرفی شبیه پارچ که کوچک است و گردن بلندی دارد (به نام دالا یا دله) دم می‌کردند. آن‌ها برای افزایش طعم، ادویه‌های مختلفی مانند هل، زعفران یا میخک را به قهوه اضافه می‌کردند.

با گسترش امپراتوری اسلامی، قهوه به سایر نقاط خاورمیانه و شمال آفریقا راه یافت. همچنین وقتی عثمانی‌ها در قرن شانزدهم یمن را فتح کردند، نقش مهمی در گسترش قهوه عربی در سراسر امپراتوری خود داشتند. آن‌ها این نوشیدنی را به قسطنطنیه (استانبول کنونی) آوردند و آن را به بخشی حیاتی از فرهنگ عثمانی تبدیل کردند. قهوه ترک، همانطور که شناخته شد، در سراسر امپراتوری عثمانی و فراتر از آن محبوبیت پیدا کرد.

قهوه‌خانه‌های عربی یا قاهوا نیز در تاریخچه این نوشیدنی نقش بسزایی داشتند. این نهادهای اجتماعی به عنوان محل ملاقات روشنفکران، شاعران و سیاستمداران عمل می‌کردند. در این زمان بود که قهوه عربی به بخشی جدایی‌ناپذیر از فرهنگ قهوه‌خانه تبدیل شد، جایی که قهوه در کنار گفتگوها و سرگرمی‌های پر جنب و جوش مصرف می‌شد. پس از آن محبوبیت قهوه عربی همچنان رو به رشد بود و در قرن هفدهم از طریق مسیرهای تجاری با امپراتوری عثمانی به اروپا هم رسید. مسافران، دیپلمات‌ها و بازرگانان اروپایی مجذوب طعم‌های بی‌نظیر و اثرات محرک این نوشیدنی شدند که همین امر منجر به تأسیس قهوه‌خانه‌ها در شهرهای بزرگ اروپایی شد.

امروزه نیز قهوه عربی به عنوان یک نماد فرهنگی مهم در جهان عرب باقی مانده است. این غذا اغلب در مجالس اجتماعی، عروسی‌ها و مراسم سنتی سرو می‌شود که نشان‌دهنده مهمان‌نوازی است. روش تهیه سنتی و طعم معطر این نوشیدنی تاریخی همچنان مورد توجه و لذت مردم در سراسر جهان است.